بسم الله الرحمن الرحیم
همه آن چیز که باید از میراث شهید شهریاری بدانیم
نقش رژیم صهیونیستی برای نادیده گرفته شدن حق غنی سازی اورانیوم 20 درصد چه بود؟
مناقشه ایران و آمریکا درباره مفاد توافقنامه ژنو ادامه دارد.
به گرازش رجانیوز، هر چند دیپلمات های ایرانی معتقدند که در قبال امتیازات ارائه شده به طرف غربی به یک دستاورد بزرگ و آن حق غنی سازی اورانیوم دست پیدا کردند اما وزیر امور خارجه آمریکا صراحتا این موضوع را رد کرده است.
متن توافقنامه نیز بیانگر آن است که طرف مقابل به زیرکی توانسته موضوع غنی سازی اورانیوم ایران را به 15 پیش شرط ، مشروط کند هر چند به گفته محمد جواد ظریف درون عبارت بهره گیری انرژی صلح آمیز هسته ای، موضوع غنی سازی نیز وجود دارد و این دو غیر قابل تفکیک هستند.
یکی از امتیازاتی مهمی که در این توافقنامه و بنا بر عقیده دیپلمات‌های جمهوری اسلامی در ازای به رسیمت شناخته شدن حق غنی سازی ایران به طرف غربی واگذار شده است، موضوع تعلیق غنی سازی 20 درصد، تعلیق غنی سازی بالای 5 درصد، اکسید کردن اورانیوم 5 و 3.5 درصدی که جدیدا تولید شده و یا در آِینده قرار است تولید شود، می باشد.
در میان امتیازات فوق، امتیاز تعلیق غنی سازی 20 درصد درجه اهمیت بالاتری برای طرف مقابل داشت چه آنکه بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونسیتی از جمله افرادی بود که با رایزنی با کشورهای 1+5 به صورت جدی به دنبال محروم کردن ایران از این حق بود.
وی بارها در سخنرانی خود غنی سازی 20 درصدی ایران را نشانه غیرصلح آمیز بودن برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی عنوان کرده بود و حتی برای متوقف ساختن ایران در این زمینه دستگاه جاسوسی دولت وی، 4 تن از دانشمندان هسته‌ای ایران را که به صورت مستقیم و غیر مستقیم با موضوع غنی سازی 20 درصد مرتبط بودند ترور کرد.
اما غنی سازی 20 درصد از چند جهت برای ایران اهمیت داشت.
اول آنکه غنی سازی در این مقیاس نیاز ایران به کشورهای غربی برای تامین سوخت نیروگاه مهم تهران و در نتیجه نیاز بیماران به رادیو دارو را مرتفع می ساخت.
دوم آنکه ایران می توانست براساس اختیاراتی که ان پی تی برای کشورهای عضو در نظرگرفته با فروش سوخت 20 درصد کسب درآمد کند. همانند آرژانتین که اواخر دهه 60 شمسی در ازای 100 کیلو اورانیوم 20 درصد رقمی معادل 5 میلیون دلار از ایران دریافت کرد.
سوم آنکه ایران با استفاده از اورانیوم 20 درصد می‌توانست غنی سازی در سطح بالاتر را نیز تجربه کند. مثلا برای سوخت برخی زیردریایی ها و کشتی ها غول پیکر نیاز به اورانیوم 45 تا 50 درصد است.
برای به دست آوردن اورانیوم در مقیاس بالاتر باید اورنیوم با غنای 20 درصد فرآوری شود و این امکان وجود ندارد که بتوان به یک باره اورانیوم 5 درصد را به اورانیوم بالاتر از 20 درصد رساند.
چهارم آنکه اورانیوم 20 درصد قابلیت فرار هسته ای ایران را بالا برده بود.
هر چند ایران بارها به صورت رسمی اعلام کرده بود که به دنبال ساخت بمب اتم نیست، اما توانایی ایران در تولید اورانیوم 20 درصد این ترس را در میان غربی ها به وجود آورده بود که در صورت برخور نامتعارف با ایران به عنوان مثال حمله اسراییل به تاسیسات هسته ای ایران ، جمهوری اسلامی کمتر از 6 ماه اورانیوم 20 درصد خود را به اورانیوم 90 درصد تبدیل می کند و به دنبال ساخت بمب اتم می رود. در واقع فرار هسته ای هیچ گاه از سوی ایران بالفعل نمی شد اما ایران با همین برگه می توانست بزرگترین امتیازات را از غرب بگیرد.
ایران چگونه به 20 درصد دست پیدا کرد؟
موضوع دست پیدا کردن ایران به توانایی غنی سازی اورانیوم 20 درصد اما به سال 87 باز می گردد.
آنزمان که راکتور تحقیقاتی تهران که مصرف صرفا تحقیقاتی و پزشکی داشت و ایزوتوپ های دارویی تولید می کرد با بحران اتمام "سوخت" مواجه شده بود.
راکتوری که سال 1967 میلادی توسط آمریکا در مرکز تحقیقات اتمی تهران ساخته شده بود و ایران، پس از انقلاب سوخت مورد نیاز این راکتور را از آرژانتین وارد می کرد.
سوخت راکتور تهران در نتیجه قراردادی میان ایران و آرژانتین در سال 1987 از اورانیوم 93 درصد به اورانیوم 20 درصد تغییر پیدا کرد و این کشور از همان سال که 116 کلیوگرم اورانیوم 20 درصد در اختیار ایران گذاشت و به فروشنده ای ثابت برای تهران تبدیل شد.
خرید سوخت برای راکتورهای تحقیقاتی فرآیند پیچیده و مشکلی نبود حتی ایران در بحبوحه جنگ با عراق توانست سوخت مورد نیاز خود را وارد کند تا اینکه در سال 1387 پس از اعلام نیاز ایران به آرژانتین برای دریافت اورانیوم 20 درصد با مداخله آمریکا، این کشور از در اختیار گذاشتن اورانیوم خودداری کرد.
ایران در آنزمان در شرایط حساسی قرا گرفته بود. از یک سو خاموش شدن هسته مرکزی راکتورتهران به علت نبود سوخت یک گام به عقب بزرگ در موضوع هسته ای به حساب می آمد و فعال کردن آن پروسه خاص خود را داشت، از سوی دیگر کشورهای غربی نیز با علم به احساس نیاز ایران به دنبال کسب امتیازات حداکثری و خالی کردن انبارهای ذخیره اورانیوم 3.5 و 5 درصد ایران بودند.
از این دو مهم تر در صورت عدم تدبیر مناسب و از کار افتادن راکتور تهران تهیه رادیو دارو برای بیماران خاص متوقف و با توجه به نیاز همیشگی این بیماران به داروهای هسته ای عملا کشور با یک بحران مواجه می شد.
البته بنا بر گفته مقامات ایرانی، مسئولان وقت از همان سال 87 که خطر اتمام سوخت راکتور تهران را احساس کردند به فکر تامین سوخت 20 راکتور تهران بودند .
برای همین تکمیل تاسیسات هسته ای فردو را سرعت بخشیدند.
شهریور سال 88 بود که مقامات ایران پس از انتشار اطلاعاتی در رسانه ها مبنی بر وجود تاسیسات هسته ای زیرزمینی در ایران اعلام کردند که در چارچوب ان پی تی و ده ماه قبل از این تاریخ با اطلاع آژانس انرژی اتمی، تاسیسات جدیدی را در کارخانه ای نزدیک به قم برای غنی سازی اورانیوم در نظر گرفته و در حال تکمیل آن هستند.
البته آنزمان هیچ کس نمی دانست این تاسیسات قرار است در آینده ای نزدیک تبدیل به مرکز اصلی غنی سازی اورانیوم 20 درصد شود. حدود دو ماه بعد ، یعنی 27 آبان ماه 1388 اولین مذاکرات کارشناسی برای تهیه سوخت راکتور تهران در وین برگزار شد و بدون دستیابی به نتیجه مشخصی پایان یافت.
9 روز پس از این جلسه، شورای حکام انرژی اتمی، قطعنامه ای علیه اقدام ایران در ساخت و تکمیل تاسیسات فردو به تصویب رساند. همزمان تلاش های ایران برای خرید سوخت 20 درصد و یا توافق با 6 کشور برای تامین سوخت راکتور تهران بی نتیجه بود تا اینکه رئیس جمهور وقت در 18 بهمن همان سال با اشاره به تعلل غرب برای در اختیار گذاشتن سوخت 20 درصد دستور تولید این سوخت توسط دانشمندان ایرانی را صادر کرد.
مبادله های بی نتیجه
فردای آن روز ایران نامه ای به آژانس انرژی اتمی نوشت و این نهاد بین المللی را در جریان تصمیم خود قرار داد.
اما یخ بن بست ایران و غرب در تهیه سوخت راکتور تحقیقاتی تهران تنها 4 روز پس از اعلام آمادگی تهران برای تولید سوخت 20 درصد آب شد.
23 بهمن 88 کشورهای گروه وین شامل فرانسه، روسیه و آمریکا پیشنهاد مبادله سوخت را مطرح کردند.
مبنای این پیشنهاد، مبادله اروانیوم 3.5 و 5 درصد ایران با سوخت 20 درصد بود. به این معنا که ایران باید بیش از 1200 کیلوگرم اورانیوم کمتر غنی شده خود را به روسیه منتقل می کرد تا یک سال بعد، 120 کیلوگرم اورانیوم 20 درصد از کشورهای روسیه ، فرانسه و آمریکا دریافت کند.
ایران دلایل بسیاری برای رد این پیشنهاد داشت. ساده ترین آن بی اعتمادی به این کشورها بود چرا که روسیه، آمریکا، فرانسه که به گروه وین معروف شده بودند حاضر نشدند در ازای دریافت 1200 کیلو اورانیوم 5 درصد، ضمانت بدهند که سر موعد اورانیوم 20 درصد را در اختیار ایران بگذارند.
ایران با رد این طرح به جای مبادله در خاک روسیه پیشنهاد داده بود که در خاک ایران مبادله هسته ای صورت گیرد که مورد قبول گروه وین قرار نگرفت.
اواخر اردیبهشت سال بعد بود که ایران برای تهیه سوخت راکتور تهران طرحی را مطرح کرد که ترکیه و برزیل دو ضلع از چهار ضلع این طرح بودند.
بر اساس این طرح که مبنای بیانیه تهران شد ایران در ازای 1200 کیلوگرم اورانیوم 3.5 درصد که در ترکیه به امانت می گذاشت ، 120 کیلوگرم اکسید اورانیوم 20 درصد تحویل می گرفت.
ایران در این بیانیه دو ابتکار برای فرستادن توپ به زمین کشورهای غربی به خرج داد.
اول اینکه مفاد بیانیه تهران باید به تصویب گروه وین برسد و دوم آنکه در این بیانیه قید شده بود ترکیه هر زمانی که ایران بخواهد باید اورانیوم های به امانت گرفته شده را بازپس دهد.
ایران با استناد به بندهایی از بیانیه تهران که صراحتا بر حق هسته ای ایران تاکید می کرد تقریبا میدانست کشورهای گروه وین به ویژه آمریکا مخالفت خود را با این طرح اعلام می کنند ولی مخالفت آمریکا راه مناسبی برای نشان دادن عدم حسن نیت مقامات این کشور به افکار عمومی جهان و کشورهای دیگر بود.
علاوه بر این ایران با نشان دادن عدم حسن نیت ایالات متحده مسیر را برای توجیه آژانس و افکار عمومی برای تولید اورانیوم 20 درصد هموار می کرد.
همچنین با قید شرط دوم این احتمال را نیز در نظر گرفت که در صورت موافقت گروه وین با بیانیه تهران ضمانتی مطمئن برای "ناپدید شدن" اورانیوم خود به دست بیاورد.
البته آمریکا نیز نقشه ای برای بیانیه تهران داشت.
رئیس جمهور برزیل و نخست وزیر ترکیه پیش از اینکه به ایران بیایند، اوباما را در جریان طرح ایران گذاشته بودند و با چراغ سبز آمریکا ذیل این بیانیه را امضا کردند.
آمریکا می دانست که نادیده گرفتن روسیه در مبادله هسته ای از سوی ایران سبب می شود کرملین با کاخ سفید برای اتخاذ موضعی مشترک علیه جمهوری اسلامی همراه شود.
برای همین اوباما هر چند می دانست که رد بیانیه تهران در آن شرایط به وجهه کشورش به ویژه نزد مقامات ترکیه و برزیل آسیب می زند اما برای تصویب قطعنامه علیه ایران و همراه کردن روسیه با خود این ریسک را انجام داد.
البته آمریکا گمان نمی کرد که ایران به فناوری پیچیده غنی سازی اورانیوم در مقیاس صنعتی دست پیدا کرده است و به زودی این خبر همانند بمبی منفجر خواهد شد.